เรื่องของกีตาร์ตัวแรกในชีวิตผม ที่บางท่านไม่เข้าใจ

วันนี้ว่างๆ อยากจะเล่าจะบ่นถึงเรื่องของกีตาร์ตัวแรกทั้งโปร่งและไฟฟ้าของผมให้ฟัง มีที่เรื่องไม่หน้าเกิดขึ้นให้จดจำแบบไม่ประทำใจอีกด้วย

 
ที่มาของกีตาร์โปร่งตัวแรก
ผมได้มาตอนที่ผมยังไม่พิการ ช่วงปิดเทอมกลางภาค ม.1 ผมไปทำงานที่โรงตู้อยู่ 20 วันได้เงินมา 1000 บ้าน ผมก็เลยเอาไปซื้อกีตาร์โปร่งแตกๆมาตัว 1 ราคา 500 บาท
 
ที่มาของกีตาร์ไฟฟ้าตัวแรก (มีเรื่องดราม่าเกิดขึ้นกับอาจารย์ท่านนึง)
ผมได้กีตาร์ไฟฟ้าตัวแรกมาตอนที่ผมพิการแล้ว ช่วงนั้นผมเรียนอยู่แล้วได้ไปแข่งเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ The Mall งามวงค์วาน ผมได้เงินรางวัลมา 10,000 บาท ที่หน้างานมีร้านขายกีตาร์อยู่พอดี ผมเลยนำเงินรางวัลไปซื้อกีตาร์ พาราเมาส์ ราคา 2800 บาท แล้วก็นำเงินที่เหลือส่งไปให้ที่บ้าน
 
และแล้วก็ได้รับรู้ในเรื่องที่โมโหมาก
มีอาจารย์ท่านนึงที่ มหถ. เอาเรื่องผมไปสอนนักเรียนรุ่นน้องว่าผมไม่รู้จักคุณค่าของเงินไม่ส่งเงินรางวัลให้พ่อแม่ ดันเอาเงินไปซื้อของที่ไม่จำเป็นจนหมด ต่อมารุ่งน้องผมก็เลยมาเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง ผมก็รู้สึกแย่มากกับความคิดของอาจารย์ท่านนั้น (อาจารย์ท่านนั้นชอบศิลปะมากและไม่เคยชอบห้องเรียนของพวกผม) ผมก็เลยเขียนอีเมล์ถึงอาจารย์ท่านนั้นใจความว่า เรียนอาจารย์ที่เคารพ ผมได้ทราบว่าอาจารย์ได้นำเรื่องของผมไปตำหนิไปสอนน้องๆว่าผมไม่รู้จักคุณค่าของเงินและไม่รู้จักส่งเงินที่ได้ให้พ่อแม่นั้น ผมอยากลองให้อาจารย์ลองคิดดูอย่างนึง ผมเชื่อว่าอาจารย์ก็มีความฝัน อาจารย์ก็มีสิ่งที่รักที่ชอบ เช่น อาจารย์รักในการวาดรูปและศิลปะมากอันนี้ผมเข้าใจและศัทธาอาจารย์ในเรื่องนี้ดีถึงแม้อาจารย์ไม่เคยเชื่อในตัวผม ผมเองก็เหมือนกัน ผมมีสิ่งที่รัก มีสิ่งที่ฝัน มีสิ่งที่อยากทำ สิ่งที่จะนำมาวาดฝันของผมได้นั้น มันอาจจะไม่ราคาถูกเหมือนภูกันของอาจารย์ที่ราคา 5 บาท 10 บาท แต่ภูกันของผมมันราคาแพงมาก แต่แน่นอนว่าภูกันวาดรูปของอาจารย์ถึงแม้จะราคาถูกอาจารย์ก็ต้องแบมือขอแม่ซื้อแน่นอนใช่ไหม แต่ผม ภูกันของผมที่ราคาแพงกว่ามาก ผมไม่เคยแบมือขอเงินแม่ซื้อสักกะบาด ผมพยายามหามาด้วยแรงกายผมเอง ผมออกทำงานเพื่อหาเงินซื้อภูกันของผมตั้งแต่อายุ 13 อาจารย์ช่วงอายุนั้นคงนั้งแบมือขอเงินพ่อแม่ซื้อสีซื้อภู่กันอยู่ใช่ไหม แต่ผมไม่ อะไรที่ผมจะนำมาวาดฝันของผมผมหามาเองทั้งนั้น และเงินที่ผมนำไปซื้อกีตาร์ในวันนั้นก็แค่ 2800 บาท ผมเองก็ได้โทรบอกทางบ้านแล้วว่าได้เงินมาเท่าไหรและทางบ้านก็อยากให้ผมซื้อในสิ่งที่อยากได้ด้วย ผมก็เลยนำไปซื้อภูกันราคาแพงของผม เพื่อที่จะมาวาดฝันของผม ทำไมอาจารย์ต้องนำเรื่องนี้ไปพูดไปตำหนิโดยไม่สืบไม่ถามถึงที่มาที่ไปบ้าง เสียได้ในความศัทธาในตัวอาจารย์จริงๆครับ
 
ลงชื่อ น้อม
 
อาจารย์ท่านนั้นตอบกลับมา: ถ้าจะเคารพกันเพราะหัวโกล้นหรือตำแหน่งที่เป็นอยู่ก็อย่ามาเคารพกันดีกว่าต่อมาผมได้รับการ์ติดต่อให้ไปเป็นครูที่นั้น: ผมก็ตัดสินใจไป อยากเผชิญหน้ากันคนๆนี้ แต่เขาดันชิงลาออกก่อน  สุดท้ายก็ตายไปด้วยหวัด 2009
 
สู่สุขติอาจารย์ ขอให้มองความฝันของผมที่ผมวาดอยู่ในทุกๆวันนี้บนสวรรค์